باور نمی کنم می خواهی ترکم کنی

تو خدا به دلم رحم کن

التماس می کنم نرووووووووووووووو

مرا به آغوشی عادت دادی

که هیچگاه از آن من نخواهد شد

شانه هایی را تکیه گاه ام قرار دادی

که قبل تر تکیه گاه کسی بود

دلی را به من دادی

که جایی در آن نبود برای من .

امروز هم گذشت یه روز دیگه از روزهای بی تو بودن

هنوز از این روزهای وحشتناک باقی مونده …

تنهای تنها میون این همه آدم سخته.

 دلم میگیره وقتی بهش فکر میکنم

وقتی نگاه می کنم وتا فرسنگها کسی را پشت و پناهم نمی بینم

خسته شدم از این همه لبخند زورکی از این همه بهونه الکی

ای کاش یه ذره فقط یه ذره شهامت داشتم اونوقت واسه پنهون کردن بغض تو گلوم

سرفه نمی کردم ونمی گفتم مثل اینکه سرما خوردم

اونوقت دیگه بهونه اشکام رفتن پشه تو چشمم نبود

خسته ام از جواب دادن های دروغکی از اینکه به دروغ بخندمو اعلام رضایت بکنم تا کسی نفهمه روزگارم عالیه برای سوختن برای نابودی

من به اینا کار ندارم دلم واسه تو تنگ شده

عدالت

گفت روزي به من خداي بزرگ نشدي از جهان من خشنود! اين همه لطف و نعمتي كه مراست چهره‌ات را به خنده‌اي نگشود! اين هوا، اين شكوفه، اين خورشيد عشق، اين گوهر جهان وجود اين بشر، اين ستاره، اين آهو اين شب و ماه و آسمان كبود! اين همه ديدي و نياوردي همچو شيطان، سري به سجده فرود! در همه عمر جز ملامت من گوش من از تو صحبتي نشنود! وين زمان هم در آستانه مرگ بي‌شكايت نمي‌كني بدرود! گفتم: آري درست فرمودي كه درست است هرچه حق فرمود خوش سرايي‌ست اين جهان، ليكن جان آزادگان در آن فرسود جاي اين‌ها كه بر شمردي، كاش در جهان ذره‌اي عدالت بود.

خانه‌ئی آرام و
اشتیاق ِ پُرصداقت ِ تو
تا نخستین خواننده‌ی ِ هر سرود ِ تازه باشی
چنان چون پدری که چشم به راه ِ میلاد ِ نخستین فرزند ِ خویش است
چرا که هر ترانه
فرزندی‌ست که از نوازش ِ دست‌های ِ گرم ِ تو
نطفه بسته است...

میزی و چراغی،
کاغذهای ِ سپید و مدادهای ِ تراشیده و از پیش آماده،
و بوسه‌ئی
صله‌ی ِ هر سروده‌ی ِ نو

و تو ای جاذبه‌ی ِ لطیف ِ عطش که دشت ِ خشک را دریا می‌کنی،
حقیقتی فریبنده‌تر از دروغ،
با زیبائی‌ات ــ باکره‌تر از فریب ــ که اندیشه‌ی ِ مرا
از تمامی‌ی ِ آفرینش‌ها بارور می‌کند
در کنار ِ تو خود را

من

کودکانه در جامه‌ی ِ نودوز ِ نوروزی‌ی ِ خویش می‌یابم
در آن سالیان ِ گم، که زشت‌اند
چرا که خطوط ِ اندام ِ تو را به یاد ندارند

*

خانه‌ئی آرام و
انتظار ِ پُراشتیاق ِ تو تا نخستین خواننده‌ی ِ هر سرود ِ نو باشی.
خانه‌ئی که در آن
سعادت
پاداش ِ اعتماد است
و چشمه‌ها و نسیم
در آن می‌رویند
بام‌اش بوسه و سایه است
و پنجره‌اش به کوچه نمی‌گشاید
و عینک‌ها و پستی‌ها را در آن راه نیست

*

بگذار از ما
نشانه‌ی ِ زنده‌گی
هم زباله‌ئی باد که به کوچه می‌افکنیم
تا از گزند ِ اهرمنان ِ کتاب‌خوار
ــ که مادربزرگان ِ نرینه‌نمای ِ خویش‌اند ــ امان ِمان باد.

تو را و مرا
بی‌من و تو
بن‌بست ِ خلوتی بس

"احمد شاملو"

خیلی دلم گرفته خدا جون، اگه بزرگی پس عدالت برقرار کن.

تنهایی بهتر از اینه با ادم پست ، دروغگو باشی. بهت و خانواده ات توهین کنه. ولی من در مقابلش سکوت کردم من هم بلد بودم توهین کنم. اما ارتباط به خانواده ها نداشت اون انقدر بی شعور بود. چوبشو میخوره از جای که خودشو خبر نداره. نمی بخشمت دروغگو 

خدایا

آنان که به من طعم تنهایی را چشاندن

طعم تنهایی را مچشان...

و

آنان که ناروا را به من نسبت دادن

به آنان ناروا را نسبت مده...

و

آنان که مرا از پشت خنجر زدن

هیچ وقت زخمی مکن...

و

خدایا

دوستیت را در قلبم فزونی بخش

که تو بودی تنها دوستم...

و

تو بودی که منو بی نیاز کردی از غیر خودت...

و تویی تنها تکیه گاه من

نه بنده ات

که آنان منت می گذارنند

و تو بزرگیت را به من نشان میدهی

سلام

دارم از انتظار دیونه میشم  خیلیییییییییی سخته خدا جون . تو روخدا توی این سال جدید 2 تا اروزی منو براورده کن وگرنه ممیرم تمام امیدم به تو  دارم گریه می کنم کاشی یک بود اینجا سرم روی شونه اش بود

می خوام تنها باشم این دنیا پر از نیرنگ